Fatalne warunki życia, braki aprowizacyjne, wyczerpanie pobytem w obozach, na robotach przymusowych, brak higieny miały wpływ na stan zdrowotności mieszkańców miasta. w Zielonej Górze funkcjonowały trzy Szpitale: była prywatna Klinika Kobieca dr Brucksa zwana „Lecznicą Powiatową”, usytuowana przy obecnej alei Niepodległości, sióstr Elżbietanek przy obecnej alei Wojska Polskiego oraz Szpital przy ulicy Zyty. Początkowo wszystkie szpitale były pozbawione sprzętu medycznego i innego wyposażenia. Szabrownicy zdemontowali nawet przewody świetlne oraz zniszczyli bądź ukradli urządzenia sanitarne.

Pierwszy pacjent Szpitala Powiatowego został przyjęty 7 maja 1945 r. z powodu gangreny lewej stopy. Wśród pacjentów lecznicy dominowali chorzy na zapalenie płuc, grypę, choroby zakaźne i weneryczne a także z ranami postrzałowymi. Do porodu pierwsza pacjentka zgłosiła się 26 sierpnia 1945 r. w 1945 r. otwarto także pierwszą Miejską Przychodnię Ogólną, działały także trzy prywatne apteki.