Według relacji księdza Gottwalda proboszcza pod wezwaniem św. Jadwigi: „Rosjanie przybyli do miasta 14 lutego 1945 roku. [...] Miasto rozbrzmiewało dniami i nocami krzykami boleści cierpiących, gwałconych mieszkańców, kobiet i dziewcząt, których nie chroniło żadne prawo. Do mojego kościoła zbiegała się duża ilość dziewcząt, które były gwałcone po 20-30 razy pod rząd. Mówiono mi o morderstwach na tle seksualnym, rozpruwaniach brzucha, wycinaniu intymnych części ciała, obcinaniu piersi. [...] Wielkim nieszczęściem dla Zielonej Góry były zasoby wina, sektu i koniaku, a także wódek różnego rodzaju. Brutalność i orgie wiecznie urżniętych radzieckich żołnierzy przekraczały wszelkie wyobrażenia. [...] W tygodniu wielkanocnym 1945 r. radzieccy oficerowie wyburzyli i splądrowali skarbce i wszystkie zielonogórskie banki i kasy oszczędnościowe”.

Dramatyczne relacja niemieckiego proboszcza nie odbiegała daleko od odczuć polskich osadników. Żołnierze samowolnie zajmowali kwatery i szukali żywności, często okradając polskich obywatelach. Nierzadko podczas tych incydentów dochodziło do gwałtów oraz pobić.