Pierwsi Polacy – osadnicy przybyli do Zielonej Góry na początku maja 1945 roku. Rozpoczął się wtedy napływ osadników z sąsiednich powiatów Wielkopolski jak i kierowanych tu przez władze centralne i wojewódzkie członków grup organizujących administrację i inne instytucje wśród nich: kolejarze, przedstawiciele Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów oraz milicjanci i pracownicy Urzędu Bezpieczeństwa. Dość dużą grupę wśród pionierów stanowili powracający z głębi Niemiec byli jeńcy i robotnicy przymusowi. Nie można także zapominać o repatriantach, których pierwsze transporty przybyły do Zielonej Góry w połowie 1945 roku. Jednym z nich był Michał Kopciuch, który 4 września 1945 r. w podaniu do Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Zielonej Górze zwrócił się o przydzielenie gospodarstwa w Konradowie (gmina Otyń). Akt nadania ziemi otrzymał dopiero w 15 czerwca 1947 r.

Magnesem przyciągającym początkowo osadników do Zielonej Góry były przede wszystkim bardzo duże ilości: niezdewastowanych mieszkań, warsztatów rzemieślniczych, sadów i ogrodów pełnych owoców opuszczonych przez uciekających przed frontem Niemców.

Osadnictwem w Zielonej Górze zajmowały się dwie instytucje: Państwowy Urząd Repatriacyjny oraz Referat Osiedleńczy przy Urzędzie Pełnomocnika.