Wycieczka w przeszłość.
Pałac Talleyrandów w Żaganiu w latach 30. XX wieku

Początki średniowiecznej siedziby książęcej w Żaganiu nie są dokładnie znane. Prawdopodobnie powstała ona w końcu XIII wieku. W 1627 roku Żagań stał się dziedziczną własnością radcy wojennego, generała Albrechta von Wallensteina, który przystąpił do gruntownej przebudowy swojej nowej siedziby. Prac jednak nie ukończył, a w 1646 roku księstwo żagańskie przeszło we władanie Vaclava Eusebiusa księcia von Lobkovic. Zarówno on, jak i jego następca syn Ferdinand August von Lobkovic kontynuowali prace przy budowie pałacu. Dopiero jednak kolejny właściciel książę kurlandzki Piotr Biron ukończył dzieło budowlane około 1800 roku. Czas rządów Piotra Birona przypadał na lata 1786-1800. Żagański spadek po nim dziedziczyły kolejno córki: Wilhelmina, Paulina i Dorota. Ta ostatnia przejęła pałac w 1844 roku i dbała o jego utrzymanie do 1862 roku. Po jej śmierci pałac i dobra żagańskie pozostawały w rękach jej potomków z małżeństwa z Edmundem de Talleyrand-Périgord. W czasie, kiedy zostały wykonane prezentowane diapozytywy, w latach 30. XX wieku pałac należał do Paula Loiusa Marie Archambauld Bosona, księcia de Valençay, młodszego brata Hélie'go de Talleyrand-Périgord.

Diapozytywy wykonane zostały przez Powiatowy Ośrodek Fotograficzny w Żaganiu, instytucję utworzoną na początku lat 30. XX wieku przez władze oświatowe w celu upowszechniania w szkołach pracy z filmem i fotografiami. Tworzone w miastach powiatowych ośrodki fotograficzne upowszechniały w szkołach nowoczesne na owe czasy środki nauczania - projektory filmowe, episkopy i rzutniki do przeźroczy. Fotografie i filmy musiały być dostosowane do treści wyodrębnionego przedmiotu nauczania noszącego nazwę - Heimatkunde (lekcje wiedzy o środowisku i regionie zamieszkania). Były też elementem oddziaływania propagandowego III Rzeszy.